“RANNY ŻOŁNIERZ: Bo powiem panu w tajemnicy, że biją cara i jego generałów, ale to my, żołnierze, dostajemy w dupę.” 

“LEKARZ WOJSKOWY: Ponoć to Hipokrates powiedział: chcesz zostać chirurgiem? Idź na wojnę! Ale powiem Siostrze, że to gówno, za przeproszeniem, prawda. Na wojnie to można co najwyżej zostać rzeźnikiem. Jak ja. Świetnie oddzielam mięso od kości. A wie Siostra, że Rzymianie w warunkach polowych doskonale radzili sobie ze skomplikowanymi obrażeniami jamy brzusznej? Jelita rannego, które wydostały się na zewnątrz przez rozcięte powłoki ciała, polewali oliwą i wodą, aby uchronić je przed wysuszeniem. A żeby je włożyć z powrotem i że tak powiem „wpasować”, sadzali pacjenta na jego własnej, za przeproszeniem, dupie. Dzięki czemu jego mięśnie brzucha ulegały rozluźnieniu. Bo musi Siostra wiedzieć, że nie znano wówczas środków zwiotczających. A to musiało boleć, jak, za przeproszeniem, skurwysyn. Kończymy Siostro. Szycie!”