“Piąta pora roku.” Pięć wątków. Pięć różnych historii. O kobietach. Ślepo kochających, jak Maria, która zatraca się w miłości do żonatego mężczyzny; oszukiwanych, jak Maja, która w oczekiwaniu na dziecko traci z oczu małżeństwo; czy tak jak Sara, która stawia pierwsze kroki w porozwodowej rzeczywistości. Mężczyźni. Choć rzadko na pierwszym planie, to jednak cały czas są. Kochani, niechciani, silni i słabi. Na chwilę i na zawsze. Wiosną, latem, jesienią, zimą. I w piątej porze roku. Od której wszystko się zaczyna.

To moja pierwsza powieść i jeden z pierwszych dłuższych tekstów, który napisałam, kiedy myśl o tym, że pisanie jest moją drogą, dopiero we mnie kiełkowała. To, prawdę mówiąc, „wczesna Łukasińska” i kiedy po latach ją czytam – rozczulam się, wzruszam i trochę również wstydzę, bo wiem, że dziś już bym nie napisała takiej powieści. Nie wiem, czy to objaw mądrości, czy strachu. A może jednego i drugiego.